？NE VIJE DUH IZ PUTI” – ODNOS LIRSKOGA ISKAZIVA？A I NJEGOVIH PRIKAZA U PJESMI OGLEDAM SE U JEZERU TINA UJEVI？A

Sa？etak U radu se analiti？ki pristupa pjesmi Tina Ujevi？a Ogledam se u jezeru, uvr？tenoj u pjesni？ku zbirku Oja？eno zvono (1933). Poseban se interes posve？uje slo？enomu odnosu lirskoga iskaziva？a i ozna？iteljskih tijela koja ga zastupaju – zamjenice ？ja” i zrcalnoga odraza. U iskazima se lirskoga iskaziva？a svr？e pozornost na dvozna？an odnos prema objema dvojni？kim figurama, odnos istovremenoga prepoznavanja, ali i neprepoznavanja, to？nije, prepoznavanja neprepoznavanjem. Iskazi lirskoga iskaziva？a o dvojni？kim figurama koje ga ？ine mogu？im, ali istovremeno i nadomje？taju, u mnogomu nalikuju na odnos subjektiviteta i njegovih ozna？iteljskih tijela kakav zacrtavaju tekstovi J. Derride i J. Lacana. U radu se upu？uje na neobi？an dosluh izme？u poimanja subjektiviteta vidljiva u brojnim Ujevi？evim pjesni？kim i proznim tekstovima i na？ina na koji se taj odnos poima u okrilju dekonstrukcijske i lakanovske psihoanaliti？ke misli. Vidljivo je to posebice u stihovima koje isti？emo u naslovu: ？Ne vije duh iz puti”, to？nije, imaginarna bit, duh, du？a subjekta pristi？e mu izvana, od drugoga (ozna？itelja), od pogleda drugoga. U drugomu se dijelu rada pjesmu ？ita kao metatekstualni iskaz. Na taj na？in pro？itana, pjesma otvara pitanja vlastitoga ？itanja, nemogu？nosti da ju se i？？ita na ？pravi” na？in, problem nepostojanja referentne zbilje koju ima zrcaliti, problem brojnih proturje？ja koja se interpretacijama naj？e？？e nastoje zauzdati i dokinuti. U zaklju？nomu se dijelu upu？uje na intertekstualni aspekt Ujevi？eve pjesme te se zaklju？uje kako umjesto vlastita odraza ova pjesma nudi odraze nebrojenih literarnih odraza Ovidijevih Metamorfoza i mita o Narcisu